مرکز بهداشت شهرستان قم

 

پیام های بهداشتی در مورد کمک به کودکان برای مقابله با شرایط اضطراری از جمله همه گیری بیماری کووید 19

 

 

 

-         صرف نظر از سن فرزند ما، او ممکن است بعد از مواقع اضطراری احساس ناراحتی کند یا احساسات دیگری داشته باشد.

 

-         برخی از کودکان بعد از مواقع اضطراری بلافاصله واکنش نشان می دهند برخی دیگر ممکن است دیرتر نشانه های مشکل را نشان دهند.

 

-         بعد از مواقع اضطراری نحوه واکنش کودک و علایم پریشانی بسته به سن کودک، تجربیات قبلی و نحوه برخورد کودک با استرس متفاوت است.

 

-         کودکان تا حدودی نسبت به آنچه از ما بزرگسالان اطراف خود می بینند، واکنش نشان می دهند.

 

-         وقتی ما به عنوان والدین و مراقبان کودک با آرامش و اطمینان با یک فاجعه برخورد کنیم، می توانیم بهترین پشتیبانی را برای فرزندان خود داشته باشیم.

 

عواملی که در شرایط اضطراری بر کودکان تأثیر می گذارد:

 

-         میزان خسارت ناشی از یک فاجعه مثل جدایی از مدرسه، خانواده و دوستان می تواند استرس و اضطراب زیادی برای کودکان به وجود آورد.

 

-         تأثیر عاطفی یک وضعیت اضطراری بر کودک به ویژگی ها و تجربیات کودک، شرایط اقتصادی و اجتماعی خانواده و جامعه و در دسترس بودن منابع محلی بستگی دارد.

 

-         همه کودکان به روشی یکسان به وضعیت اضطراری پاسخ نمی دهند و برخی واکنش شدیدتر و طولانی تری دارند.

 

عوامل موثر بر واکنش عاطفی کودک در یک وضعیت اضطراری:

 

-         درگیری مستقیم با اورژانس

 

-         رویداد آسیب زا یا استرس زای قبلی

 

-         اعتقاد به اینکه ممکن است کودک یا یک عزیز بمیرد

 

-         از دست دادن یک عضو خانواده، دوست نزدیک یا حیوان خانگی

 

-         جدایی از مراقبین

 

-         آسیب جسمی

 

-         چگونگی واکنش والدین و مراقبان

 

-         منابع خانوادگی

 

-         روابط و ارتباطات بین اعضای خانواده

 

-         به صورت مکرر در معرض اخبار وضعیت اضطراری و عواقب بعدی آن قرار گرفتن

 

-         استرس مداوم به دلیل تغییر روال های آشنا و شرایط زندگی

 

-         تفاوت های فرهنگی

 

آنچه ما می توانیم برای کمک به کودکان برای مقابله با یک فاجعه انجام دهیم

 

-         با مدیریت شخصی استرس الگوی فرزندان خود باشیم.

 

-         با  انتخاب سبک زندگی سالم (سالم خوردن ، ورزش منظم، خواب کافی و عدم مصرف مواد مخدر و الکل) الگوی فرزندان خود باشیم.

 

-         وقتی آمادگی، استراحت و آرامش داریم می توانیم به رویدادهای غیر منتظره بهتر پاسخ دهیم و می توانیم به نفع خانواده و عزیزان خود تصمیم گیری کنیم.

 

نکات زیر می تواند به کاهش استرس قبل، حین و بعد از یک فاجعه یا حادثه کمک کند:

 

قبل از واقعه:

 

-         با فرزندان خود صحبت کنیم تا آنها بدانند که ما آماده ایمن نگه داشتن آنها هستیم.

 

-        برنامه های ایمنی را قبل از وقوع یک فاجعه یا حادثه مرور کنیم.

 

-        داشتن یک برنامه برای مواجهه با حادثه باعث افزایش اعتماد به نفس فرزندان ما می شود و به آنها کمک می کند تا حس کنترل داشته باشند.

 

در حین واقعه:

 

-         آرام باشیم و به فرزندان خود اطمینان دهیم.

 

-         با فرزندان در مورد آنچه اتفاق می افتد صحبت کنیم تا بتوانند درک کنند.

 

-        صحبت های خود را برای سن هر کودک ساده و متناسب نگه داریم.

 

بعد از واقعه:

 

-         به کودکان فرصت دهیم تا در مورد آنچه گذشته یا درباره آنچه در مورد آن فکر می کنند صحبت کنند.

 

-         کودکان را تشویق کنیم تا نگرانی های خود را به اشتراک بگذارند و سؤال کنند.

 

-        ما می توانیم با تشویق کودکان نسبت به اقداماتی که مستقیم با فاجعه مربوط است به آنها کمک کنیم تا نسبت به شرایط احساس کنترل کنند و احساسات خود را مدیریت کنند. به عنوان مثال، کودکان می توانند برای کمک به جامعه یا اعضای خانواده در یک محیط امن اقدامات داوطلبانه انجام دهند.

 

-         کودکان نباید به دلایل بهداشتی و ایمنی در فعالیت های پاکسازی حوادث شرکت کنند.

 

-         پیش بینی چگونگی واکنش برخی از کودکان به حوادث آسیب زا دشوار است، بنابراین والدین، ​​معلمان و سایر بزرگسالان تجارب خود در مورد واکنش های کودکان در موقعیت های مختلف را به اشتراک بگذارند و با یکدیگر در مورد نحوه مقابله کودک پس از یک رویداد آسیب زا همکاری کنند.

 

واکنش های رایج  به حوادث

 

-         واکنش های رایج  به حوادث در بیشتر مواقع به مرور زمان محو می شود. کودکانی که مستقیم در معرض یک فاجعه قرار گرفته اند می توانند دوباره با دیدن یادآورهایی از واقعه دچار ناراحتی شوند.

 

-        اگرکودک ما بعد از حادثه بسیار ناراحت باشد یا اگر واکنشهای او به درس یا روابطش آسیب برساند، بهتر است با یک مشاور حرف بزنیم.

 

واکنش های رایج در برابر پریشانی

 

-         برای نوزادان تا 2 سال: ممکن است شیرخواران بدخلق تر شوند، بیش از حد معمول گریه کنند و یا بخواهند بیشتر در آغوش باشند و مورد نوازش قرار گیرند.

 

-         برای افراد 3 تا 6 ساله: کودکان پیش دبستانی و مهدکودک ممکن است به رفتارهای مراحل قبلی رشد خود بازگردند (عدم کنترل ادرار و مدفوع در طول روز یا شب ادراری یا ترس از جدا شدن از والدین/ مراقبان خود) و یا ممکن است دچار اوقات تلخی و یا به خواب رفتن دشوار گردند.

 

-         برای افراد 7 تا 10 ساله: کودکان بزرگتر ممکن است دچار احساس ناراحتی، آشفتگی یا ترس از وقوع مجدد رخداد گردند. همسالان ممکن است با یکدیگر اطلاعات نادرست را به اشتراک بگذارند. اما ما والدین یا مراقبان می توانیم اطلاعات غلط را اصلاح کنیم. کودکان بزرگتر ممکن است تمام جزئیات این رویداد را مورد توجه قرار دهند و بخواهند همیشه درباره آن صحبت کنند یا اصلاً نخواهند در مورد آن صحبت کنند. آنها ممکن است در تمرکز مشکل داشته باشند.

 

-         برای نوجوانان: برخی از نوجوانان با بدرفتاری از جمله رانندگی بی پروا، الکل یا مواد مخدر به موضوع واکنش نشان می دهند. برخی ممکن است ارتباط با دوستان خود را کم کنند. از احساسات شدید خود ناراحت شده و نتوانند در مورد آنها صحبت کنند. احساسات آنها ممکن است منجر به مشاجره بیشتر و حتی دعوا با خواهر و برادر، والدین / مراقبان یا سایر بزرگسالان شود.

 

-         برای کودکان دارای نیازهای ویژه: کودکانی که به استفاده مستمر از ابزار تنفس نیاز دارند و یا محدود به  استفاده از ویلچر یا تختخواب هستند، ممکن است در برابر یک فاجعه خطرناک یا واقعی واکنش های قوی تری داشته باشند. آنها ممکن است نسبت به کودکان فاقد نیازهای ویژه، اضطراب، نگرانی و عصبانیت بیشتری داشته باشند زیرا در مقایسه با سایرین کنترل کمتری بر زندگی روزمره خود دارند.. در مورد کودکانی که محدودیت های جسمی، عاطفی و شناختی  دیگری دارند، همین مسئله صادق است. کودکان دارای نیازهای ویژه ممکن است نیاز به سخنان اطمینان بخش بیشتر، توضیحات بیشتر در مورد رویداد و احساس راحتی بیشتر و تماس های جسمی مثبت مانند آغوش گرفتن از عزیزان داشته باشند.

<![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 10]> <! /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:8.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:107%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:AR-SA;} > <![endif]>

پیام های بهداشتی کاهش استرس در خانواده بیماران مبتلا به کووید 19

 

-        خانواده فرد مبتلا به کووید 19 ممکن است بیشتر از افراد عادی تحت استرس باشند.

 

-        خانواده فرد مبتلا به کووید 19 از یکسو نگران وضع بیمار خود و از سوی دیگر نگران است خود و سایر افراد خانواده نیز به این بیماری مبتلا شده باشند. 

 

-        قرنطینه کردن خود در منزل و محروم شدن از ارتباط با اقوام و دوستان می تواند استرس را افزایش دهد. 

 

-        اطلاعات نادرست و شایعات در مورد بیماری کووید 19 ترس ها و نگرانی های ما را افزایش می دهد.

 

-        اطلاعات مربوط به بیماری کووید 19 (شامل شیوع بیماری، نرخ مرگ و میر، احتمال ابتلا و پیامد درمان) را از منابع قابل اعتماد به دست آورید.

 

-        در مورد وضعیت بیمار خود،  فقط از پزشک معالج او اطلاعات بگیریم.

 

-        ارتباط خود را با بیمار حفظ کنیم. اگر در منزل و در اتاق جداگانه ای قرنطینه است با رعایت اصول بهداشتی با او ارتباط برقرار کنیم و یا با استفاده از گوشی موبایل و  شبکه های مجازی با او در ارتباط باشیم.

 

-        اگر بیمار در بیمارستان بستری است درخواست کنیم تا در صورت امکان، از طریق موبایل با او صحبت کنیم یا ارتباط آنلاین با او داشته باشیم.

 

-        برقراری ارتباط با بیمار نگرانی های ما را کاهش داده و اثرات روانی ناشی از ابتلا به بیماری و قرنطینه شدن را در بیمار کاهش می دهد. 

 

-        از طریق تلفن و یا شبکه های مجازی با کسانی که به آن ها اعتماد دارید (دوستان، آشنایان و ..) در ارتباط باشیم و در مورد احساسات و  نگرانی هایمان با آنها صحبت کنیم.

 

-        ارتباط با افرادی که با آنها صمیمی هستیم یکی از بهترین روش هایی است که می تواند اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی را در زمان قرنطینه کاهش دهد.

 

-        از دوستان خود کمک بخواهیم، مجبور نیستیم به تنهایی با شرایط استرس زا مقابله کنیم.  

 

-        از آشنایان و دوستان خود بخواهیم کارهای اداری ما را انجام دهند.

 

-        از آشنایان و دوستان خود بخواهیم خریدهای ما را انجام داده  و با رعایت اصول بهداشتی به دست ما  برسانند.

 

-        عبادت و راز و نیاز با خداوند بسیار تسلی­بخش است.

 

-        نظم معمول زندگی خود را حفظ کرده و امور معمول روزانه را انجام دهیم.

 

-        خواب ناکافی و تغذیه نامرتب و ناسالم،  سطح استرس را افزایش می دهد.

 

-        زمان کافی برای  استراحت و خواب اختصاص دهیم.

 

-        تغذیه خوب و سالمی داشته باشیم.

 

-        فعالیت بدنی و ورزش را فراموش نکنیم. برای مثال انجام فعالیت های ورزشی در منزل

 

-        زمانی را به انجام فعالیت های مورد علاقه و یا لذت بخش اختصاص دهیم.

 

-        به کارهایی فکر کنیم که همیشه می خواستیم انجام دهیم ولی فرصت آن را نداشتیم و برای انجام آنها  برنامه ریزی کنیم.

 

-        اجبار برای ماندن در خانه، فرصت خوبی برای انجام کارهایی است که همیشه می خواستیم انجام دهیم ولی فرصتش پیش نیامده بود.

 

-        به هیچ وجه از سیگار و الکل و سایر مواد روان گردان برای کاهش استرس خود استفاده نکنیم.

 

-        افکار منفی (آخه چرا برای ما این اتفاق افتاده، چقدر بدشانس هستیم، اگر بلایی سر همسرم بیاد چه کار کنم و ...) را از خود دور کنیم.

 

-        افکار منفی نه تنها کمکی به بهتر شدن اوضاع نمی کند، بلکه سطح اضطراب ما را افزایش می دهد.

 

-        افکار منفی را با افکار مثبت جایگزین کنیم.

 

-        با خود فکر کنیم، این حادثه زودگذر است، اوضاع بهترخواهد شد.

 

-        با خود فکر کنیم، این وضعیت ناخوشایند است، ولی وحشتناک نیست.

 

-        با خود فکر کنیم، می‌دانم آدم ناتوان و درمانده ای نیستم .

 

-        با خود فکر کنیم، می‌توانم این وضعیت را برای مدتی تحمل کنم.

 

-        با خود فکر کنیم، قرار نیست این وضعیت تا ابد ادامه پیدا کند.

 

-        از روش های آرام سازی استفاده کنیم.

 

-        مراقب سلامت روان فرزندان خود باشیم.

 

 <![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 10]> <! /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:8.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:107%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:AR-SA;} > <![endif]>

کودکان با بزرگسالان چه تفاوت­هایی دارند

 

نیازهای منحصر به فرد کودکان در حین و پس از وقوع فاجعه

 

 

 

-         بدن کودکان با بدن بزرگسالان متفاوت است. آنها بیشتر بیمار می شوند یا با شدت بیشتری مجروح می شوند.

 

-         کودکان نسبت به بزرگسالان نسبت به هر کیلو از وزن بدن خود بیشتر تنفس می کنند.

 

-         کودکان پوست نازک تری دارند و گستردگی پوست بیشتری نسبت به وزن خود دارند.

 

-         کودکان مایعات کمتری در بدن خود دارند، بنابراین کاهش مایعات (کم آبی، خونریزی) تأثیر بیشتری روی کودکان دارد.

 

-         کودکان به احتمال زیاد گرمای بدن خود را بیشتر از دست می دهند.

 

-         کودکان زمان بیشتری را در بیرون از خانه و زمین بازی می گذرانند.

 

-         کودکان دستان خود را بیشتر از بزرگسالان در دهان خود می گذارند.

 

-         کودکان در مواقع اضطراری به کمک بزرگسالان نیاز دارند.

 

-         کودکان نمی دانند در شرایط دشوار چگونه از خود محافظت کنند.

 

-         کودکان و نوجوانان بزرگتر ممکن است از رفتارهای بزرگسالان راهنمایی بگیرند.

 

-         کودکان خردسال ممکن است در شرایط دشوار بی حرکت شده، گریه کنند یا فریاد بزنند.

 

-         کودکان ممکن است نتوانند آنچه را که باعث صدمه و اذیت آنها شده است را توضیح دهند.

 

-         برای تصمیم گیری های پزشکی در مورد یک کودک به حضور یک فرد بالغ نیاز است.

 

-         اطلاعات محدودی در مورد تأثیر برخی بیماری ها و داروها بر کودکان وجود دارد. بعضی اوقات بزرگسالان ناچارند با اطلاعاتی که در اختیار دارند تصمیم بگیرند.

 

-         فشار روانی ناشی از یک فاجعه می تواند برای کودکان سخت تر باشد.

 

-         کودکان احساس کنترل کمتری بر شرایط دارند.

 

-         کودکان شرایط پیچیده را کمتر درک می کنند.

 

-         کودکان تجربیات کمتری برای بازگشت به روال عادی زندگی (مهارت تاب آوری) دارند.

 

 

 

<![if gte mso 9]>

 

<![endif]><![if gte mso 9]>

 

<![endif]><![if gte mso 9]>

 

<![endif]><![if gte mso 10]>

<! /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:8.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:107%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:AR-SA;} >

<![endif]>

پیام های بهداشتی نحوه برخورد با کودکان در منزل در شرایط همه گیری کووید 19

 

-         به دلیل همه گیری کرونا کودکان بیشتر وقت شان را در خانه میگذرانند، مهدکودک یا مدرسه نمی روند و خیلی از تفریح هایشان هم کم شده.است.

 

-         یکی از دلایل اضطراب بچه ها اضطراب والدین است، اضطراب خودمان را کنترل کنیم.

 

-         بچه ها با توجه به سن شان ممکن است درک دقیقی از وقایع نداشته باشند که این اضطراب را بیشتر می کند.

 

-         اضطراب و احساس ناامنی می تواند خودش را به  شکل های متفاوتی نشان دهد. بعضی پرخاشگر و بهانه گیر می شوند، بعضی لجباز، بعضی به رفتارهای دوره کوچکی خود برمی گردند، مثلا شب ادراری پیدا می کنند و به والدین می چسبند و...

 

-         با احساسات و رفتارهای کودک مان در این روزهای همه گیری کووید 19چه کنیم؟

 

-         بگذاریم بچه ها حرف بزنند، با حوصله به حرف هایشان گوش بدهیم و ازآنها بخواهیم که احساسات شان را بیان کنند.

 

-         از بچه ها بپرسیم «چی نگرانت کرده؟ از چیزی ترسیدی؟ بیا راجع به آن صحبت کنیم».

 

-         با بچه ها همدلی کنیم، به آن ها نگوییم چه حسی باید داشته باشند یا نباید داشته باشند. حس هایشان رو همانطورکه هستند، قبول کنیم.

 

-         از بچه ها بپرسیم در مورد کرونا چه می دانند و بعد از این که خوب به حرف هایشان گوش کردیم، با توجه به سن شان اطلاعات شان را  به صورت خوش بینانه اصلاح کنیم.

 

-         آمار مرگ را به بچه ها ندهیم.

 

-         بچه ها نباید مکررا با اخبار بد مواجهه داشته باشند.

 

-         مراقبت های بهداشتی را به بچه ها آموزش دهیم.

 

-         آموزش مراقبت های بهداشتی  به بچه ها در قالب بازی نتیجه بهتری دارد.

 

-         به بچه ها احساس امنیت دهیم که مراقبشان هستیم.

 

-         به بچه ها بگوییم که حتی اگر کسی بیمار شود، دکترها از او مراقبت می کنند.

 

-          اگر قرنطینه رفتیم یا بیمار شدیم، حتما تماس تلفنی روزانه با کودک داشته باشیم.

 

-         بچه ها باید برنامه روزانه خود را داشته باشند.

 

-         اگر فعالیت های خارج از خانه کم شده، می توان کارهایی را در خانه انجام داد. درس خواندن، بازی کردن، نقاشی کشیدن و...

 

-         درس خواندن در خانه علاوه بر انجام تکالیف مدرسه، باعث می شود کودک سرگرم شده، احساس امنیت کند و یک فعالیت روزانه داشته باشد.

 

-         به بچه ها اجازه دهیم تا حدی که می توانند در کارهای خانه به ما کمک کنند.

 

-         به بچه ها اجازه تصمیم گیری در مورد نوع خوردن و پوشیدن دهیم.

 

-         به بچه ها نشان دهیم که آنها هم می توانند کاری بکنند که اوضاع  بهتر شود.

 

-         بعضی از بچه ها به خصوص آنهایی که بیش فعالی، کمبود توجه و .. دارند، آسیب پذیرترند.

 

-         اگر کودک ما تحت درمان بوده و دارو مصرف می کرده، نباید داروهایش قطع شود.

 

-         بچه ها را تشویق به بازی و کشیدن نقاشی کنیم.

 

-         بچه ها گاهی احساسات شان را در بازی تخلیه می کنند.

 

-         زمان بیشتری به بچه ها اختصاص داده و همبازی آنها شویم.

 

-         به بچه ها فرصت دهیم فکرها و احساسات خود را بگویند.

 

-         بعضی از بچه ها بدقلق می شوند و به رفتارهای دوره کوچکی شان برمی گردند. صبور باشیم، دعوایشان نکنیم و حمایت مان را بیشتر کنیم.

 

-         اگر کودک پرخاشگری دارد، حواسش را پرت کنیم یا رفتار دیگری به او پیشنهاد دهیم.

 

-         اگر کودک اضطراب زیادی دارد، خواب و خوراکش تحت تاثیر قرار گرفته و راهکارهای ما به نتیجه نرسیده و با گذشت زمان بهتر نشده، موضوع را با پزشک، روانشناس یا روانپزشک در میان بگذاریم.

 

 <![if !mso]> <! v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} > <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 10]> <! /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:8.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:107%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:AR-SA;} > <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]><![if gte mso 9]> <![endif]>

پیام های بهداشتی برای والدین، کارکنان مدرسه و کلیه افرادی که با کودکان کار می­کنند

 

گفتگو با کودکان در مورد بیماری کووید 19

 

 

 

-         کودکان ممکن است در مورد ابتلای خود، خانواده و دوستان خود به بیماری کووید19 نگران باشند.

 

-         والدین، اعضای خانواده، کارکنان مدرسه و سایر بزرگسالان مورد اعتماد می توانند به کودکان کمک کنند تا آنچه را که می شنوند به روشی صادقانه و دقیق بیان کرده و اضطراب یا ترس را به حداقل برسانند.

 

اصول کلی برای صحبت با کودکان در مورد  بیماری کووید 19

 

-         در گفتگو با کودکان در مورد کووید19  آرامش خود را حفظ کنیم.

 

-         کودکان نسبت به آنچه ما می گوییم و چگونه می گوییم واکنش نشان می دهند.

 

-         کودکان از گفتگوهایی که با آنها و دیگران داریم نشانه هایی را انتخاب می کنند.

 

-         برای گوش دادن و صحبت کردن با کودکان در دسترس آنها باشیم.

 

-         برای صحبت کردن با کودکان وقت بگذاریم.

 

-         کودکان باید مطمئن باشند وقتی سؤال دارند می توانند به ما مراجعه کنند.

 

-         از گفتن حرف هایی که منجر به سرزنش دیگران می شود پرهیز کنیم.

 

-         از گفتن حرف هایی که منجر به انگ زدن به دیگران می شود پرهیز کنیم.

 

-         کرونا بدون در نظر گرفتن نژاد یا قومیت شخص، می تواند هر کسی را بیمار کند. از طرح پیش فرض درباره افرادی که ممکن است کووید19  داشته باشند خودداری کنیم.

 

-         به آنچه کودکان در تلویزیون، رادیو یا آنلاین می بینند یا می شنوند توجه کنیم.

 

-         میزان زمان تماشا یا شنیدن اطلاعات در مورد کروناویروس را کاهش دهیم.

 

-         اطلاعات زیاد در مورد یک موضوع می تواند اضطراب ایجاد کند.

 

-         به کودکان اطلاعاتی بدهیم که صادقانه و دقیق باشند.

 

-         به کودکان اطلاعاتی بدهیم که صحیح و مناسب سن و سطح رشد کودک باشد. 

 

-         با کودکان درمورد اینکه برخی  اطلاعات در مورد کروناویروس در اینترنت و رسانه های اجتماعی ممکن است براساس شایعات و اطلاعات نادرست باشد، صحبت کنیم.

 

-          چگونگی انجام رفتارهای بهداشتی برای پیشگیری و کنترل بیماری کووید 19 را به کودکان آموزش دهیم.

 

حقایق درباره بیماری کووید 19 برای بحث و گفتگو با کودکان

 

-         اطلاعات در مورد کروناویروس را بسیار ساده به کودکان منتقل کنیم.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم که مسوولان بهداشت و درمان و مدارس برای حفظ امنیت و سلامت همه افراد تلاش می کنند.

 

-         به کودکان بگوییم بیماری کووید19 از طریق ویروس کرونا منتقل می شود.

 

-         به کودکان بگوییم بیماری کووید19  یک بیماری جدید است و پزشکان و دانشمندان هنوز در حال یادگیری در مورد آن هستند.

 

-         به کودکان بگوییم این ویروس بسیاری از افراد را بیمار کرده است، اما محققان فکر می کنند اکثر افراد به خصوص بچه ها مشکلی پیدا نمی کنند فقط برخی از افراد دچار بیماری شدید می شوند.

 

-         به کودکان بگوییم پزشکان و متخصصان به سختی تلاش می کنند تا افراد سالم بمانند.

 

چه کاری می توانم انجام دهم تا به ویروس کرونا مبتلا نشوم ؟

 

-         به کودکان یادآوری کنیم تا از افرادی که سرفه یا عطسه می کنند و یا بیمار هستند دوری کنند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم که درون دستمال  و یا آرنج خود سرفه یا عطسه کنند، سپس دستمال را درون سطل زباله بیاندازند.

 

-         کودکان را به شستشوی صحیح و مکرر دست ها عادت دهیم.

 

-         به کودکان بیاموزیم که دستان خود را حداقل 20 ثانیه با آب و صابون، به خصوص بعد از تخلیه بینی، سرفه یا عطسه، رفتن به دستشویی و قبل از خوردن یا تهیه غذا بشویند.

 

-         می توانیم در هنگام شستشوی دست ها، شعر یا ترانه ای که بلدیم را بخوانیم.

 

-         به کودکان بیاموزیم اگر صابون و آب در دسترس نیست، از ضدعفونی کننده دست استفاده کنند.

 

-         در صورت نیاز برای استفاده از ضدعفونی کننده دست، به کودکان کمک کنیم.

 

-         مراقب باشیم فرزندان خردسال هنگام استفاده از ضدعفونی کننده دست آن را تخورند.

 

-         به کودکان بگوییم برای محافظت در برابر کروناویروس باید عادت های سالم در خانه، مدرسه و بازی را تمرین کنیم.

 

-         به کودکان بگوییم دست نشسته خود را به دهان، بینی و چشم نزنند.

 

-         وسایلی و سطوحی مانند میز، کلیدهای روشنایی، کنترل از راه دور و.. که بیشتر لمس می شوند را ضدعفونی کنیم.

 

-         برای ضدعفونی وسایل و سطوح از کودکان کمک بگیریم، این کار حس مشارکت و کنترل را در کودکان تقویت می کند.

 

-         اگر بیمار هستیم، در خانه بمانیم. همان طور که ما نمی خواهیم دیگران ما را بیمار کنند، دیگران هم نمی خواهند از طریق ما بیمار شوند.

 

اگر مبتلا به کووید 19 شویم، چه اتفاقی می افتد؟

 

-         به کودکان یادآوری کنیم بیماری کووید 19 در افراد مختلف علایم متفاوتی ایجاد می کند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم بیماری کووید 19 در بیشتر افراد بیماری خفیفی ایجاد می کند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم بیماری کووید 19 فقط در گروه کوچکی از افراد مشکلات جدی ایجاد می کند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم معمولا کودکان به نوع شدید بیماری کووید 19 مبتلا نمی شوند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم بسیاری از بزرگسالانی که به کووید 19 مبتلا می شوند بهبود پیدا می کنند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم اگر بیمار شوند، به این معنا نیست که کووید19 دارند. افراد می توانند از انواع ویروس ها بیمار شوند.

 

-         به کودکان یادآوری کنیم اگر بیمار شوند، بزرگسالان در خانه و مدرسه به آنها کمک می کنند.