مرکز بهداشت شهرستان قم

پیامبر گرامی اسلام؛ حضرت خاتم الانبیاء؛ محمد بن عبدالله ( صلی الله علیه و آله و سلم )، در روز جمعه 17 ربیع الاول سال عام الفیل ( یعنی همان سالی است که ابرهه، با چندین هزار مرد جنگی از یمن به مکه یورش آورد تا خانه خدا؛ کعبه را ویران و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد، اما او و سپاهیانش در مکه با تهاجم پرندگانی به نام ابابیل مواجه شده، به هلاکت رسیدند و به اهداف شوم خویش نایل نیامدند و چون آنان سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل و عام الفیل معروف گشت. ) برابر با 25 آوریل 570 میلادی در شهر مکه معظمه ( در سرزمین حجاز و عربستان سعودی کنونی ) چشم به جهان گشودند.

بیشتر علمای اهل سنّت نیز تولد آن حضرت را روز دوشنبه 12 ربیع الاول سال عام الفیل دانسته اند که از 12 تا 17 ربیع الاول به عنوان « هفته وحدت » نامگذاری شده است.

آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پیش از نامگذاری فرزندش توسط عبدالمطلب به « محمّد »، وی را « احمد » نامیده بود.

حضرت محمد بن عبد الله (ص) در تورات و برخی کتب آسمانی نیز « احمد » نامیده شده است.

ایشان، آخرین پیامبر الهی، بنیانگذار حکومت اسلامی و نخستین معصوم در دین مبین اسلام هستند.

پدر بزرگوار آن حضرت (ع)؛ عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، و مادر ایشان؛ آمنه بنت وهب بن عبد مناف است که بانویی جلیل القدر و در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشی، کم‏نظیر و سرآمد همگان بود.

کنیه پیامبر گرامی اسلام (ص)؛ ابوالقاسم و ابوابراهیم، و القاب آن حضرت؛ رسول اللّه، نبی اللّه، مصطفی، محمود، امین، امّی، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‏ و ... می باشد.

پدر حضرت محمد (ص)؛ عبدالله، دو ماه ( و به روایتی هفت ماه ) پیش از تولد آن حضرت، در بازگشت از شام در شهر یثرب ( مدینه ) چشم از جهان فروبست و به دیدار کودکش ( محمد ) نایل نشد.

آن حضرت (ص)، مادرش ( آمنه ) را هم در سن 6 سالگی و در برگشت از مدینه به مکه از دست داد.

دوران نوجوانی و جوانی برای محمد (ص)، دورانی همراه با پاکی، راستی و درستی، تفکر و وقار و شرافتمندی و جلال و بی مانندی در امانتداری بود. صدق لهجه، راستی کردار، ملایمت و صبر و حوصله در تمام حرکاتش ظاهر و آشکار بود. پاکی و پاکیزگی ایشان از آلودگی ها و بدی ها در عربستان آن روزگار که مرکز بت پرستی و دارای محیطی فاسد بود، و آراستگی شان به نیکی ها و فضایل به حدی  موجب شگفتی و جلب اعتماد همگان شده بود که به " محمد امین " ( یعنی درست کار و امانتدار ) مشهور گردید.

وی در سن 25 سالگی با حضرت خدیجه ( زنی 40 ساله ) از ثروتمندان شهر مکه ازدواج کرد.

حضرت محمد (ص) در 27 رجب سال چهلم عام الفیل و در سن 40 سالگی، به مقام نبوت مبعوث گشت و تا 28 صفر سال یازدهم هجری، که رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده دار امر رسالت و نبوت بودند.

آن حضرت (ص)، 13 سال در مکه مردم را به اسلام دعوت نمود و در این مدت، سختی های بسیاری در راه دین خدا به جان خود و نزدیک ترین کسانش خرید. پس از آن ( در اول ربیع الأول سال سیزدهم بعثت ) به مدینه هجرت و در آن جا، حکومتی اسلامی تأسیس فرمود و در مدت 10 سال که در شهر مدینه بود، آزادانه دین مبین اسلام را تبلیغ کرد و همواره با دشمنان و سرکشان، در جنگ های مختلف به مبارزه پرداخت.

پس از این 10 سال، همه جزیرة العرب مسلمان شدند و شیفتگی عجیبی به قرآن و شخصیت رسول مکرم اسلام (ص) پیدا کردند. دیری نپایید که در یازدهمین سال هجرت، پیامبر خدا (ص) در حالی که 63 سال از عمر نورانی شان می گذشت، در روز دوشنبه 28 صفرالمظفر سال 11 هجری، بر اثر زهری که زنی یهودی به نام زینب، در جریان نبرد خیبر به آن حضرت خورانیده بود، در شهر مدینه رحلت فرموده و جامعه اسلامی را که سراسر نشاط و روح ایمان بود، در سوگ خود فرو بردند.

معروف است که پیامبر اسلام (ص) در بیماری وفاتشان می فرمودند: " این بیماری، از آثار غذای مسمومی است که آن زن یهودی پس از فتح خیبر برای من آورده بود. "

پیکر مطهر آن حضرت (ص) در مدینه منوره و مشرفه، در همان خانه‏ای ( در جوار مسجد النبی (ص) ) که وفات یافته بودند، به خاک سپرده شد و هم اکنون در مسجد النبی (ص) واقع شده است.

==================================

 حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ (علیه‌ السلام)، ششمین امام شیعیان جهان، در روز جمعه یا دوشنبه 17 ربیع‌ الاول‌ سال‌ 83 هجری‌ قمری، در مدینه چشم‌ به‌ جهان‌ گشودند.

پدر ارجمندشان؛ امام پنجم شیعیان، حضرت امام محمدباقر (ع)، و مادر گرامیشان؛‌ ام‌ فروه است.

کنیه‌ آن‌ حضرت‌ (ع)، « ابو عبدالله » و لقب مبارکشان «‌ صادق » می باشد.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع) تا سن 12 سالگی‌، معاصر جد گرامیشان‌ حضرت‌ امام سجاد (ع) بودند و مسلماً تربیت اولیه‌ ایشان، تحت‌ نظر آن‌ بزرگوار (ع) و با خوشه چینی‌ از خرمن‌ دانش‌ و معرفت بی پایانشان صورت‌ گرفته‌ است.

امام صادق‌ (ع)، پس‌ از شهادت‌ امام‌ چهارم (ع)، به‌ مدت‌ 19 سال‌ نیز در خدمت‌ پدر بزرگوارشان؛‌ امام‌ محمد باقر (ع) زندگی‌ کرده و بنابراین،‌ 31 سال‌ از عمر شریف خود را در خدمت‌ جد و پدر بزرگوارشان، که‌ هر دو حجت‌ خدا بوده و از مبدأ فیض‌ الهی، کسب‌ نور می فرمودند، طی نمودند که ‌بهره مندی‌ از محضر این 2 بزرگوار، موجب‌ شد با استعداد ذاتی‌ و شم‌ علمی‌ و ذکاوت‌ بسیار، به‌ حد کمال‌ علم‌ و ادب‌ رسیده و در عصر خود، بزرگترین‌ قهرمان‌ علم‌ و دانش‌ گردند.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، از سن 31 سالگی، و پس‌ از شهادت پدر بزرگوارشان،‌ به مدت 34 سال ( تا پایان عمر مبارک ) عهده دار مقام امامت شدند که در این دوران، « مکتب‌ جعفری » را پایه ریزی‌، و موجب‌ بازسازی‌ و زنده‌ نگهداشتن‌ شریعت‌ ناب محمدی‌ (ص‌) گردیدند.

عصر امام‌ صادق‌ (ع) یکی‌ از طوفانی ترین‌ ادوار تاریخ‌ اسلام‌ است‌ که‌ از علاوه بر اغتشاش ها و انقلاب های‌ پیاپی‌ گروههای‌ مختلف و دوره‌ انتقال‌ حکومت‌ هزار ماهه‌ بنی‌ امیه‌ به‌ بنی‌ عباس، عصر برخورد مکتب ها و ایدئولوژی ها، و عصر تضاد افکار فلسفی‌ و کلامی‌ مختلف‌ بود که‌ از ارتباط ملت های‌ اسلام‌ با مردم‌ کشورهای‌ فتح‌ شده‌ و نیز روابط مراکز اسلامی‌ با دنیای‌ خارج به‌ وجود آمده‌ و در مسلمانان‌ نیز شور و هیجانی‌ برای‌ فهمیدن‌ و پژوهش‌ پدید آورده‌ بود.

امام‌ صادق‌ (ع) در چنین‌ شرایط دشواری، به عنوان مبارزی‌ نستوه‌ و خستگی‌ناپذیر و بنیادی‌ در میدان‌ فکر و عمل‌، کاری‌ را که‌ امام‌ حسین‌ (ع) به‌ صورت‌ قیام‌ خونین‌ انجام‌ دادند، در لباس‌ تدریس‌ و تأسیس‌ مکتب‌ و انسان‌ سازی‌ انجام‌ داد و به‌ احیاء و بازسازی‌ معارف‌ اسلامی‌ پرداخت‌ و مکتب‌ علمی‌ عظیمی‌ را به‌ وجود آورد که‌ محصول‌ آن، تربیت چهار هزار شاگرد متخصص‌ ( همانند هشام ، محمد بن‌ مسلم، جابر بن‌ حیان‌‌ و ... ) در رشته های‌ گوناگون‌ علوم‌ بود که‌ در سراسر کشور پهناور اسلامی‌ آن‌ روز پخش‌ شدند.

تأسیس‌ چنین‌ مکتب‌ فکری‌ و نوسازی‌ و احیای‌ تعلیمات‌ اسلامی، سبب‌ شد که‌ امام‌ صادق‌ (ع‌) به‌ عنوان‌ رئیس‌ مذهب‌ جعفری‌ ( تشیع‌ ) مشهور گردند.

حضرت‌ امام جعفر صادق‌ (ع)، سرانجام در سن 65 سالگی، بر اثر توطئه های‌ منصور عباسی ( منصور دوانیقی )،‌ در 25 شوال المکرم سال‌ 148 هجری قمری مسموم‌ و به شهادت رسید و پیکر مطهرشان، در قبرستان‌ بقیع‌ در مدینه‌ مدفون‌ شد.